Jan III
Sobieski herbu Janina urodził się dnia 17 sierpnia 1629 roku w Olesku,
niedaleko Lwowa, zmarł 17 czerwca 1696 roku w Wilanowie. Jan III Sobieski był
królem Polski w latach 1674 – 1696. Jan Sobieski pochodził ze znanego w
Rzeczypospolitej rodu Sobieskich z Sobieszyna. Ojciec przyszłego króla Polski, Jakub
Sobieski, pod koniec życia był kasztelanem krakowskim. Po matce, Zofii Teofili z
Daniłowiczów, Jan Sobieski był spokrewniony z potężnym rodem Żółkiewskich. Jan
był prawnukiem hetmana wielkiego koronnego Stanisława Żółkiewskiego.
Dzieciństwo Jan Sobieski spędził w rezydencji pradziadka w Żółkwi, która
została jego ulubioną rezydencją. Za sprawą swojego ojca Jakuba, przyszły
władca Rzeczypospolitej otrzymał staranne wykształcenie. W latach 1640 - 1643
uczęszczał do Kolegium Nowodworskiego w Krakowie, a następnie w latach 1643 -
1646 studiował na Wydziale Filozoficznym Akademii Krakowskiej. Po studiach Jan wraz
ze starszym bratem Markiem przebywał dwa lata za granicą, zwiedzając kraje Europy
Zachodniej. Jan Sobieski dzięki tej podróży poznał wielu wybitnych dowódców i
przywódców politycznych, m. in. Wielkiego Kondeusza, króla Karola II Stuarta
oraz Wilhelma II Orańskiego. W Paryżu zapisał się do Czerwonej Kompanii gwardii
królewskiej. Jan Sobieski podczas podróży nauczył się łaciny, języka
francuskiego, niemieckiego i włoskiego. Do Polski Jan i Marek wrócili w 1648
roku, na wieść o wybuchu powstania Bohdana Chmielnickiego.