Konstancja Habsburżanka, druga żona Zygmunta III Wazy

Konstancja Habsburżanka urodziła się dnia 24 grudnia 1588 roku. Była młodszą siostrą pierwszej żony Zygmunta III Wazy, Anny Habsburżanki. Po zgonie królowej Polski, owdowiałemu Zygmuntowi III z pomocą pospieszyła teściowa, arcyksiężna Maria. Postanowiła ona ukoić ból władcy polskiego, oddając mu za żonę inną swą córkę, Konstancję. Dziewczyna miała wówczas zaledwie jedenaście lat i starszy o dwadzieścia dwa lata Zygmunt Waza długo zastanawiał się nad tym mariażem. Arcyksiężna Maria, matka Konstancji i zmarłej Anny z wielkim oddaniem, poświęceniem i energią zajęła się wychowywaniem osieroconych dzieci. Habsburżanka wykorzystując rozległe koligacje rodzinne chciała im zapewnić świetlaną przyszłość.

Anna Habsburżanka, pierwsza żona Zygmunta III Wazy

Anna Habsburżanka urodziła się dnia 16 sierpnia 1573 roku w Grazu, w rodzinie arcyksięcia Karola styryjskiego i Marii, córki Albrechta V, elektora bawarskiego. Małżonkowie ci byli bardzo skoligowaną parą. Karol był synem cesarza Ferdynanda I, a po matce Annie, płynęła w jego żyłach jagiellońska krew. Cesarz Ferdynand I oraz Anna Jagiellonka byli również dziadkami elektorówny Marii, stąd wynikało wielokrotne pokrewieństwo przyszłej królowej Polski i Szwecji z cesarzem Rudolfem II, Maciejem i Ferdynandem II, królową hiszpańską Małgorzatą, żoną Filipa III. Karolowi i Marii urodziło się piętnaścioro dzieci, z których najstarsza córka została małżonką króla Polski.

Zamek królewski w Krakowie

Zamek królewski w Krakowie mieści się na tzw. Wzgórzu Wawelskim. Zamek królewski był rozbudowywany przez kolejnych władców Polski, jednak największy okres jego świetności przypada na lata panowania króla Zygmunta I Starego. Na zlecenie monarchy gruntownie rozbudowane zostało w latach 1502 – 1507 skrzydło zachodnie zamku, następnie w latach 1507 - 1516 skrzydło północne. Lata 1524 - 1529 to czas modernizacji skrzydła wschodniego zamku królewskiego, a dwa pozostałe skrzydła, południowe i bramne doczekały się remontu w latach 1530 - 1536. Zamek królewski na Wawelu cieszył się swoją świetnością do roku 1595, kiedy to za panowania króla Zygmunta III Wazy doszło do pożaru. Po katastrofie zamek doczekał się przebudowany w latach 1599 - 1603. W 1609 roku dwór królewski  został przeniesiony przez króla Zygmunta III Wazę z Krakowa do Warszawy.

Zygmunt III Waza

Zygmunt III Waza urodził się dnia 20 czerwca 1566 roku w szwedzkim zamku Gripsholm, zmarł 30 kwietnia 1632 roku w Warszawie. Był królem Polski w latach 1587 - 1632 oraz królem Szwecji w latach 1592 - 1599. Zygmunt III Waza był jedynym synem króla szwedzkiego Jana III Wazy i Katarzyny Jagiellonki, córki Zygmunta I Starego i królowej Bony Sforzy. Po śmierci króla Stefana Batorego w 1586 roku odbyła się elekcja w 1587 roku. Dnia 19 sierpnia 1587 roku nowym królem Polski został obrany dwudziestojednoletni szwedzki królewicz Zygmunt Waza, siostrzeniec Anny Jagiellonki, która zabiegała o jego wybór. Przywożąca nowego króla Polski, Zygmunta Wazę szwedzka flotylla okrętów pojawiła się w Zatoce Gdańskiej pod koniec września 1587 roku. Dnia 7 października 1587 roku Zygmunt Waza wraz ze świtą przybył do Oliwy, gdzie w obecności kilkudziesięciu dostojników podpisał pacta conventa, a następnie ówczesny podskarbi pruski Jan Dulski, w zastępstwie nieobecnego marszałka Andrzeja Opalińskiego proklamował Zygmunta Wazę królem Polski. Po dotarciu do Krakowa, dnia 27 grudnia 1587 roku w katedrze wawelskiej został koronowany na króla Polski.

Nomenklatura partyjna w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej w latach 1945 – 1989

„Nomenklatura w państwach komunistycznych, to nie nomenklatura państwowych czy publicznych organów formalnie obsadzających [stanowiska], a [nomenklatura] faktycznie mianujących biur i sekretariatów rządzących komitetów partyjnych”.[1] „Dobór kadr na podstawie list nomenklaturowych był konsekwencją zasady kierowniczej roli partii i miał umożliwić partii pełną kontrolę wszystkich kierowniczych stanowisk w państwie, od najniższych po najwyższe.”[2]

Nomenklatura partyjna w czasach Polskiej Republiki Ludowej oznaczała pracowników aparatu partyjnego (partii komunistycznej) oraz mianowanych przez władze partyjne urzędników i funkcjonariuszy państwa, organizacji społecznych i administracji przemysłowej. W słownictwie partyjnym nomenklatura oznaczała ściśle sformalizowany system mianowań na stanowiska.