Dwór myśliwski w Nieporęcie

Kiedy król Zygmunt III Waza w 1596 roku, po pożarze zamku królewskiego na Wawelu przeniósł się wraz z dworem z Krakowa do Warszawy. Monarcha rozpoczął natychmiast poszukiwania terenów na królewskie polowania. Problem z lokalizacją dworu myśliwskiego dla władcy polskiego miał duże znaczenie. Wybór padł na niedaleki, nadnarwiański Nieporęt, leżący w głębokiej puszczy w widłach rzek Wisły i Narwi, a jednocześnie przy szlaku prowadzącym od Warszawy przez Bródno ku przeprawie na Narwi i dalej odgałęzieniem szlaku bursztynowego na Jaćwierz.

Tam właśnie, w krótkim czasie, wybudowany został na polecenie monarchy królewski dworek myśliwski. Puszcza nadnarwiańska obfitowała w liczne cieki wodne, stąd też król Zygmunt III Waza nakazał zbudować Kanał Królewski, którym można było dopłynąć do Warszawy. Z dworku w Nieporęcie korzystał nie tylko Zygmunt III Waza, lecz również jego następcy, Władysław IV Waza i Jan II Kazimierz Waza. Monarchowie polowali na jelenie, łosie, sarny, dziki oraz ptactwo łowne, w tym zwłaszcza bażanty, kaczki i kuropatwy. Nad zwierzyną żyjącą w puszczy otaczającej Nieporęt czuwali leśnicy i królewski łowczy. Jako wotum po zwycięstwie nad Szwedami w 1660 roku, król Jan II Kazimierz nakazał wybudować kościół w Nieporęcie, we wnętrzu którego widniał dynastyczny herb Wazów. W dworze myśliwskim w Nieporęcie często chronili się członkowie rodziny Wazów wraz z dworem przed kolejnymi epidemiami nawiedzającymi Warszawę. Właśnie w tej rezydencji Jan Kazimierz Waza dowiedział się o fakcie obrania go królem Polski.

Wkrótce po abdykacji władcy w 1668 roku Nieporęt otrzymała familia Prażmowskich. Opiekowali się oni dobrami nieporęckimi do połowy XVIII wieku,  kiedy to August Czartoryski nabył Nieporęt. Wkrótce potem, drogą koligacji rodzinnych, właścicielami Nieporętu zostali Lubomirscy. Ostatecznie pod koniec XVIII wieku Nieporęt został własnością rodziny Potockich.