Ludwika
Maria Gonzaga de Nevers urodziła się dnia 18 sierpnia 1611 roku. Ludwika Maria
była księżniczką francuską, chociaż rodzina jej pochodziła z Włoch. Dziadek
Ludwiki Marii, ożeniony z dziedziczką księstwa Nevers w środkowej Francji, dał
początek francuskiej gałęzi rodziny. Ojciec Ludwiki Marii, książę Karol, ożenił
się z Katarzyną, która wywodziła się z rodziny książąt lotaryńskich,
skoligowanych z rodziną Burbonów. Karol i Katarzyna mieli dwóch synów oraz trzy
córki, Annę, Benedyktę i Marię. Ludwika Maria została osierocona przez matkę we
wczesnym dzieciństwie. Sierotę przyjęła na wychowanie wpływowa w Paryżu ciotka,
księżna de Longueville. Ludwika Maria uchodziła za piękność, miała również
wytworne maniery. Przyszła królowa Polski wzbudzała ogromne zainteresowanie
wśród wielu wpływowych kawalerów królestwa francuskiego. Maria Ludwika po
wyjeździe z Paryża przeniosła się do Nevers i zamieszkała w zamku nad rzeką
Loarą. Księżniczka wiodła tam niezbyt interesujące życie, bez paryskich uciech,
intryg i spotkań towarzyskich. W 1630 roku Marię osierocił jej ojciec, Karol. W
1631 roku Ludwika Maria uroczyście wjechała do Nevers, aby przejąć tam władzę
po zmarłym ojcu. Po pewnym czasie księżniczka ponownie przeniosła się do Paryża
i zamieszkała w rezydencji rodzinnej, pałacu Nevers. Ludwika Maria w życiu
osobistym nie była szczęśliwa. Stała się bohaterką mniejszych i większych
skandali dworskich. Jeden z jej kochanków, z którym planowała się pobrać,
został skazany na karę śmierci i ścięty na szafocie.
Lata
czterdzieste XVII wieku to czasy osłabienia potęgi Habsburgów i równoczesny
wzrost znaczenia Francji. Król Rzeczypospolitej, Władysław IV Waza postanowił
zmienić sojuszników. Na dwór króla Francji, Ludwika XIV wysłał w sekrecie
swojego zaufanego poddanego, kanonika Dominika Roncalli. Francja również była
zainteresowana przymierzem z Polską. Kardynał Mazarin wysłał do Polski posła,
Macieja Bregy de Flecelles, który wiózł ze sobą trzy portrety księżniczek,
potencjalnych żon króla Władysława IV Wazy. Monarcha Polski miał do wyboru
księżniczkę Guise, Longueville i Nevers. Kardynał Mazarin doradzał ostatnią
kandydatkę, jego zdaniem najodpowiedniejszą dla Władysława IV Wazy. Decyzja
zapadła dnia 13 lipca 1645 roku. Kiedy Maria Ludwika Gonzaga de Nevers
wyjeżdżała do Polski, w Paryżu odprowadzana była za bramę Saint – Denis przez
siedmioletniego wówczas króla Francji, Ludwika XIV. Po wyjeździe z ojczyzny księżniczka
Gonzaga de Nevers przestała używać imienia Maria Ludwika, ponieważ w
Rzeczypospolitej w tym czasie nie było zwyczaju nazywać kobiet imieniem matki
Chrystusa. Przyszła królowa została więc Ludwiką Marią. Król Władysław IV Waza
powitał nową narzeczoną dnia 10 marca 1646 roku. Polskiemu władcy nie przypadła
do gustu przyszła małżonka. Władysław IV Waza zwlekał z dopełnieniem
małżeństwa. Oczekiwana przez Ludwikę Marię chwila nastąpiła dopiero dnia 7
kwietnia 1646 roku. Tego wieczora marszałkowa dworu królowej pożegnała parę
królewską w sypialni. W czasie największego zagrożenia kozackiego w 1648 roku
królowa Ludwika Maria leżała ciężko chora w Grodnie, cierpiąc na malarię. W tym
samym czasie król Władysław IV Waza wracając z Litwy do Warszawy zmarł dnia 20
maja 1648 roku w Mereczu. Sytuacja królowej Ludwiki Marii po śmierci męża była
skomplikowana. Szansę dostrzegła w przyrodnim bracie Władysława IV, Janie
Kazimierzu Wazie. Ludwika Maria postanowiła zdobyć dla Jana Kazimierza tron, a
następnie poślubić. Podczas sejmu elekcyjnego dnia 17 listopada 1648 roku jej
wybraniec został obwołany królem Rzeczypospolitej. Po czterech miesiącach
papież udzielił dyspensy na małżeństwo Ludwiki Marii Gonzagi de Nevers i Jana
Kazimierza Wazy. Dnia 30 maja 1649 roku doszło w Warszawie do zaślubin.
W życiu
królowej Ludwiki Marii zaczął się osiemnastoletni okres realnego współrządzenia
krajem. Królowa kierowała decyzjami Jana II Kazimierza Wazy od samego początku.
Na ogromny szacunek zasługiwała postawa królowej w czasie trwania „potopu
szwedzkiego” w latach 1655 – 1660. W czasach kiedy magnaci kolejno, jeden po drugim
zdradzali króla Jana II Kazimierza Wazę i przysięgali swą wierność królowi
szwedzkiemu, Karolowi Gustawowi, królowa Ludwika Maria kierowała biegiem
wydarzeń w Rzeczypospolitej. Organizowała powstanie zbrojne przeciw wojskom
szwedzkim. Tylko dzięki niej Jan II Kazimierz Waza nie zrzekł się korony, lecz
wysyłał po terenie Rzeczypospolitej memoriały wzywające naród do oporu przeciw
najeźdźcy. Królowa podczas „potopu” wspomogła broniącą się przed oddziałami
szwedzkimi Częstochowę. Pod koniec wojny szwedzko – polskiej, Ludwika Maria
stanęła nawet na polu walki. Z ogromną odwagą dokonywała przeglądów szańców,
była również wśród polskich żołnierzy pod Warszawą. W ostatnich latach
panowania Ludwika Maria planowała osadzić na tronie polskim swoją siostrzenicę,
którą w tym celu wydała za mąż za kandydata francuskiego do tronu polskiego.
Pewnego
dnia podczas spaceru królowa Ludwika Maria nagle zasłabła. Dnia 10 maja 1667
roku zmarła. Miała wówczas pięćdziesiąt pięć lat. Królowa Ludwika Maria Gonzaga
de Nevers została pochowana w grobach królewskich na Wawelu w Krakowie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz