Zdecydowanie
można uznać króla Zygmunta III Wazę za znawcę architektury oraz jej wielkiego
mecenasa. Monarcha ten ingerował osobiście w dzieło muratorów, m.in. nanosił
drobne korekty przy przebudowie, a raczej przy budowie zamku królewskiego w
Warszawie. Właśnie ta pasja monarchy doprowadziła do tego, że w ślad za
fundacjami królewskimi, ogół szlachty i magnaterii również postanowił
zainwestować w architekturę stawiając nowe dwory i pałace.
Następca
Zygmunta III Wazy, Władysław IV pozostawił po swoim panowaniu kilka budowli. Do
najważniejszych osiągnięć monarchy w tej dziedzinie możemy zaliczyć rozbudowę
letniego pałacu na skarpie wiślanej w Warszawie, zwanego następnie pałacem
Kazimierzowskim, jak również budowę sali widowiskowej na zamku królewskim.
Władysław IV przyczynił się również do zakończenia prac wykończeniowych w
pałacu Ujazdowskim oraz kaplicy Kazimierzowskiej w Wilnie. 
Największym
założeniem architektonicznym za czasów panowania króla Jana III Sobieskiego
była budowa pałacu w Wilanowie. Decyzja o zbudowaniu w podwarszawskim Wilanowie
monarszej rezydencji zapadła ze względu na upodobania króla, który wraz z żoną
Marysieńką nie przepadali za zamkiem królewskim w Warszawie. Wnętrza pałacu,
niezwykle skomplikowane i interesujące, są w gruncie rzeczy uzupełnieniem i
kontynuacją głównych wątków przedstawionych na elewacji zewnętrznej pałacu.
Pałac wilanowski był zaprojektowany jako bryła spełniająca rolę villa rustica[1], a
następnie w latach 1692 – 1696 zmieniono koncepcję pałacu, przekształcając
projekt między innymi z powodu budowy drugiego piętra. Pałac wilanowski w
latach 1692 – 1696 stał się oficjalną siedzibą pary monarszej, najważniejszym
budynkiem w Rzeczypospolitej, w którym podejmowano decyzje dotyczące
najważniejszych spraw państwowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz